Ws 201702
Het was deze maand veel drukker dan normaal. Van allerlei dingen kwamen tezamen of moesten worden geplanned. Er werd veel van me gevraagd en ik gaf ook veel. Kan nu wel een vakantie gebruiken.
Behalve de normale zaken, bananen plantage, visvijfer, papaya en Mango bomen verzorgen, muur verder bouwen etc, was er de bouw van het grote bassin. Bijna 4x zo groot als de huidige was dat een heidens karwei. Alles met het handje natuurlijk. Graven, aarde verschepen naar andere plek, platte stenen zoeken in de bergen achter me, water aansluitngen maken en uiteindelijk het metsel werk. Maar, het is nu klaar en ziet er goed uit. Nu maar hopen dat het allemaal waterdicht is. In dit bassin kan ik wel een paar duizend vissies kwijt dus zal het nog met hekwerk rondom en boven het water moeten afzetten, anders wordt het een feest voor de vogels, de lizzards en de dieven. Nee, dit moet feest voor mij worden.
Komende maand kan ik berichten over het succes (of niet natuurlijk).
Anyway, de bouw zorgde voor een hoop logistiek werk. Er waren een stuk of 6 Afrikanen bij betrokken, dat volk over de vloer op zich geeft al weer veel werk. Dan heeft die weer een lekke band (blanke help me) dan moet die weer suiker voor z’n thee hebben (blanke, geef me eens wat suiker), materiaal wat stuk gaat, cement, zand en stenen die moeten worden aangerukt. Het hielp niet dat mijn auto weer eens kapot was, dit keer, bleek later, een defecte koppakking. (by the way, vervanging incl werk voor 45 euro). Je hebt het er maar druk mee.
Toen kwamen Arend en Akkie op bezoek met hun mooie camper vrachtwagen. Fijn, gasten en fijne gasten. Ze hadden zelfs kaas en waterslang voor me meegenomen uit Gambia en Senegal, hardtsikke tof. We aten samen en kletste gezellig. Ware het niet dat een paar dagen daar voor ik met de griep geveld werd. Die sluimerde een week lang door. Een dag later kwamen ook Wilbert ern Marianne met hun Unimog langs, een paar dagen later de Duitser Lukas op zijn motor, en alsof het niet genoeg was twee lui uit Bamako, twee Fransen met een normale auto en een Engelsman die alsmaar dreigde te komen maar zijn reservering steeds opschoof. Moest toch steeds weer die kamer aanhouden en schoonmaken, dus ondanks dat de goede man nooit op kwam dagen gaf ook dat weer werk. De campsite stond vol en ik regelde een Dam bezichtiging, een trek naar de grot in de bush buh, kano tochtje etc, want hoe langer je de mensen bezig kan houden, hoe langer ze blijven nietwaar.
De vrouwen van het dorp Dialkoto wilde me al tijden een feest aanbieden als dank voor alles wat ik voor het dorp had gedaan. Heb al de tijd de boot afgehouden. Vind het gênant dat die mensen., die toch al geen cent te makken hebben, mij een feest aanbieden. Maar ik kon niet blijven weigeren en toen ik hoorde dat Arend en Akkie onderweg waren besloot ik om het feest dan maar op, dat moment te doen, hebben zij er ook wat aan. Dus halverwege de maand, en met 5 toeristen op de camping, kwam het hele dorp langs met de tam-tam en hebben we heerlijk gedansd op de altijd weer prachtige rythmische muziek. Er werden door de vrouwen liederen gezongen waarin ik steeds mijn naam hoorde.
Dan nog de nodige bezoekjes aan de markt met alle blanke en als klap op de vuurpijl kwamen er twee Oostenreikers bij, en met z’n alle togen we de laatste zaterdag van de maand in een grote pinas (houten kano) anderhalf uur over het meer heen, om drie waterpompen te repareren in een dorp ver weg. Zeer vermoeiend maar wel heel leuk.
Ik had sinds vorige maand weer een nieuw puppy er bij. Had hem Boef genoemd, het was een leuk beest. Voor niets en niemand bang, en dat zou dan ook zijn ondergang zijn. Eind van de maand werd hij hoogst waarschijnlijk in de nacht door een slang gebeten. Toen ik hem in de ochtend vond, was hij helemaal apatisch. Reageerde nergens meer op. Wilde niet eten of drinken, zelfs niet lopen. In de avond zat er geen vooruitgang in en ik vroeg wat lokalen om raad. Je moet hem bloeden, werd me van diverse kanten verteld. Had geen idee hoe ik dat moest doen, maar de lokalen wisten raad. Je moet een snee in beide oren snijden, zodat het gif met het bloed eruit kan stromen. Leek me wel barbaars maar ook wel logisch, dus gaf een van de lokale een scalpel en vertelde hem dan maar te snijden. Vermoede dat als ik niks zou doen de hond de volgende dag niet zou halen. Toen ik even later zelf ging kijken hadden ze twee topjes van zijn oren afgesneden, de hond had nauwelijks gereageerd.
Helaas heeft het niet geholpen en is het pupje de volgende dag overleden. Jammer, het was een erg leuk beest. Zijn onbevangeheid heeft hem de das om gedaan, door in de nacht te gaan lopen schuimen. RIP boef.
Verder blijf ik problemen houden met de bananen. Er zitten veel insecten die de bomen aanvreten en heb al een tiental bomen gehad die vroegtijdig zijn omgevallen. Heb het landbouwschap alhier om raad gevraagd maar dat zijn ook niet zulke heldere mensen, wacht nog op een antwoord. Heb ondertussen op twee plekken twee verschillende insecticides gesproeid om te kijken hoe de bomen daarop regareren, maar zal snel moeten handelen anders gaat dit een hoop bomen kosten.
Ook de papya’s doen het al maanden niet goed. Vele bomen leggen het loodje. Heb al van alles geprobeerd, meer mesten, meer water, minder water, niks helpt. Heb gelukkig een paar honderd kleine boompjes die ik binnenkort uit kan zetten, maar voor die vruchten gaan geven zijn we een half jaar verder.
De mango bomen hangen vol, de cashew noten bomen beginnen ook, de apen zijn uiteraard terug want met zoveel lekkers in de bomen zijn die bijna niet weg te jagen.
En zo stresde ik de maand door. Van alle kanten kwamen er dorpen me om hulp vragen voor hun water voorziening. Ik kan helaas niet iederen tegelijk helpen. Ben nu bezig met het graven van een waterput in Tintela omdat daar de watervoorziening erg slecht is. Na heel lang praten (meer dan een jaar) is dan eindelijk de schop in de grond en vorige week kwam het goede nieuws dat er in ieder geval water is gevonden. De put is niet af, men vond onder wat rotsen die opgeblazen moeten worden. Hiervoor moet er dynamiet komen en daarvoor moet je, als je dat officieel wilt kopen, naar Bamako voor een lange administratieve procedure. Als je het illigaal wilt hebben heb je het morgen, maar ik heb dat afgeraden. Immers weet je niet wat je koopt en met dynamiet zit ik niet op een ongeluk te wachten. Je snapt immers wie er de schuld krijgt.
Dan komen er eind maart nog eens drie grote vrachtwagens langs van de Holland Afrika tour. Met een equipe van 13 mensen hebben ze me aangeboden wat mee te helpen met de hulpverlening hier. Zo gaan we samen proberen om de waterpomp bij de tuin van het dorp Sonfara een groter debiet te geven zodat er meer water is. De firma Gorman-Rupp in Culemborg is zo sociaal geweest om een inmense waterpomp ter beschikking te stellen, de firma Van Vliet Trucks zou voor het transport hier naar toe zorgen. Ook het solar water systeem van het dorp Marena willen ze proberen te repareren maar de defecte solar controller is zo oud dat de prijs van een nieuwe met 1750 euro onoverkoombaar blijkt. Het gaat er op lijken dat dit dorp zonder solar systeem verder moet, jammer want het is een mooie instalatie (ooit door het Amerikaanse Peace Corp geschonken) en die staat nu te verpieteren.
Als kers op de cake kwam vorige week, in de late avond, plots de man van het Kadaster op bezoek. Hij is de man die me al jaren de officiele papieren van mijn grondstuk belooft. Beetje raar zo in het donker, ik moest een papier tekenen en hij kwam met een heel vaag faktuurtje. Of ik maar even 150 euro neer wilde leggen. Ik heb mijn best gedaan kalm te blijven want ik weet langzamerhand wel wanneer iemand me hier probeert te bedriegen. Gelukkig was mijn goed vriend Boubacar er bij, helaas is hij zo zakelijk als het achterend van een varken. Na heel lang praten heb ik hem het geld gegeven en werd er een minim rapportje geschreven over hoeveel bomen ik had aangeplant en hoeveel gebouwen ik al had gebouwd. Misschien is er met deze olie in de radaren van de Malinese corruptie wel wat beweging. De man bezwoer me voor de zoveelste keer dat het nu niet lang meer zou duren voor de papieren klaar zouden zijn. InsAllah zullen we maar zeggen.
Gister was het 42 graden. Bij het repareren van een waterpomp in een dorp 15km hier vandaan viel ik bijna om van de hitte. Er stond geen boom in het hele dorp, het was kurkdroog en stoffig. Men had geen enkele pomp die werkte en toen we water aangeboden kregen leek dit meer op melk dan op water. En dat hebben ze met z’n alle dus al die tijd gedronken. Bah. Maar het dorp heeft eindelijk weer schoon water.
Het is nu 5 maart en zondag, de eerste rustdag in lange tijd. Maar ja, er wacht adminstratief werk en uiteraard dit verslag. Dus laat het er hier bij, het is half elf in de ochtend en het begint al vies warm te worden. Het coole water in de rivier roept, dus todeloo en tot volgende maand.
(13)Dislikes
(0)