Zit hier op mijn terras op eerste kerstadag. Beetje heiig. Het was fris vannacht. Langzaam begint het op te warmen, het zal zo’n 30 graden worden vandaag.
De bouganville doet pijn aan de ogen, de kippen kakkelen in de verte.
Ik heb Duitste gasten. Eigenlijk zijn het geen echte duitsers want hij werkt al tientallen jaren in het buitenland, de laatste 5 jaar in Nigeria. Met zijn Vietnamese vrouw en twee kinderen is hij op weg naar der heimat, de kinderen hebben scholing nodig. Einde afrika voor hun.
De enorme boom naast mijn huis is kaal, op de vruchten na. Rare boom, hij verliest eerst zijn bladeren en dan groeit hij een soort trosjes met druiven. Die besjes worden geel en gaan open, er komt een bloem uit. Die bloemen hebben een grote aantrekkingskracht op allerlei beesten. In de ochtend zwermt het met bijen, in de avond en nacht met enorme vleermuizen. Die plukken en eten de bloempjes, daarbij valt de bes omlaag. In de nacht is het dan ook net alsof het regent, daarbij krijsen die vleermuizen als gillende keukenmeiden. Duurt maar een paar weken gelukkig.
Zo het afgelopen jaar overdenkend is er veel gebeurd. Het is hier nooit saai en ik kom elke dag tijd tekort. Heb het hier nog steeds naar mijn zin. Toch kan ik het niet helpen dat ik af en toe diep adem moet halen en me afvraag of er wel toekomst is hier in Mali. Ik heb nog steeds, na 4 jaar, de officiele eigendom papieren van mijn grond niet gekregen. Ook na bemoeienis van de Nederlandse ambassade, diverse vrienden en kennissen, schijnt het allemaal niet te kunnen. En zonder die papieren heb je geen zekerheid. Alles gaat hier moeilijk en stroef, alles wat met de overheid te maken heeft gaat eigenlijk gewoon niet. Het land ligt stil, als er al enige beweging is, is alle aandacht voor het Noorden, de rest van het land is voor niemand belangrijk. En dan heb ik na vier jaar wel eens de stiekeme gedachte dat ik de boel de boel maar moet laten. Enfin, het gaat wel weer voorbij maar het blijft knagen. Het er over schrijven hier lucht al wat op.
Nu is het namelijk ook weer zo dat niet een landeigenaar rond mij heen, de officiele eigendom papieren van de overheid heeft, maar dat omdat niemand ze aangevraagd heeft. Dus zal je denken, ach, dat is nou eenmaal de Afrikaanse manier van werken. Toch blijft het knagen.
Ook aansluiting op het electra netwerk blijft onduidelijk. Iedereen beloofd er van alles, niemand voert wat uit. Ik wacht maar weer af, zoals met alles.
Had deze maand mijn eerste begrafenis. De vrouw van een kennis overleed, zwanger en wel. Ik had haar de dag er voor nog gezien. De volgende dag klaagde ze over buikpijn dus naam haar man haar mee naar de doktor. Daar wilde de vrouw niks zeggen. Dus nam de man haar weer mee terug achter op de brommer naar huis. Onderweg, bijna hier voor de deur, viel ze dood van de motor af. Raar maar waar, zo gaat dat in Afrika.
Dus ik de zelfde middag op condoleance bezoek. Behalve dat het de vrouw van een kennis van me was, was het ook plots de zus van een van mijn werknemers, dus moest twee condoleance bezoeken maken. De vrouw was al ter aarde gelegd, iedereen zat wat suf voor zich uit te kijken en triest te zijn.
De volgende dag ging het leven gewoon door.
Het is fris, zeker in de nacht. Maar ook het douche water is ijzig, heb helaas geen boiler. Dan is het wassen wel effe doorbijten hoor.
Ook opvallend in december was dat ik veel gasten had die reserveerde en niet langs kwamen. Veel te veel eigenlijk, waar dat aan lag weet ik niet. De een kon plots niet vanwege werk, de andere kreeg geen visa aan de Malineze grens, een ander kwam gewoon niet opdagen. Ondanks dat toch wel wat toeristen, maar minder dan de vorige jaren.
Als je er eens goed over nadenkt zijn de Malinezen best wel een dom volk. En ik zeg (schrijf) dat met de beste bedoelingen uiteraard. En ook in het algemeen natuurlijk.
Zo branden ze elk jaar weer het halve land af. Heb daar in voorgaande jaren al over geschreven dus wil het hier niet nog eens doen. Maar iedereen weet dat het niet goed is, toch gebeurt het elk jaar weer. Wat er overblijft aan begroeiing wordt al snel omgehakt om op te koken of iets mee te bouwen. En als dat de natuur dan al niet om zeep helpt, dan zorgt de 8 maanden droogte er wel voor die we elk jaar hebben.
Dan eten de Malinezen allemaal rijst. Het is hun basis voedsel. Maar er wordt helemaal geen rijst verbouwd in Mali. (op kleine schaal wel, maar dat zal nog geen paar procent van de landelijke behoefte zijn) Dus men eet niet datgene wat men verbouwd, men haalt rijst uit een ver land (Pakistan, Vietnam, India etc) en gebruikt dat als basis voedsel. Dat komt per boot naar Dakar, met de vrachtwagen verscheept naar Bamako, en dan vanuit Bamako met de vrachtwagen komt het hier weer terug. Zo’n zak rijst legt meer KM af dan de gemiddelde mens, en kost dan hier 20 euro voor 50 kilo. Dat is dan ook nog eens gebroken rijst, vol met insecten. Hoe die praktijk er ooit is ingeslopen en wat hier nu de logica van is…..?
Verder praten de Malinezen graag, heel graag. Het mondje staat niet stil, niet onder het werk, niet als men elkaar tegen komt. En dan het liefst nog op een verhoogd volume niveau. Ik vind altijd, als mensen aan het werk zijn dan is het of het mondje of de handen die werken, maar alletwee, dat gaat nooit goed.
Ook erg is het politieke systeem, Mali opgedwongen door het westen (Frankrijk). Het land zou en moest democratisch worden, maar een land als Mali is daar helemaal niet rijp voor. Er is dus een laag van politieke elite ontstaan die het volk letterlijk bij de klote heeft, maar die absoluut geen interesse heeft in enige ontwikkeling. Alleen de eigen zak is belangrijk. En met alle hulp verlening is er genoeg om rond te gaan en de zakken te vullen. Dat ziet de jongere generatie ook, dus die willen later ook zo’n baan. Belangrijk zijn en rijk worden, wat is er niet mooier.
Zo word er elke keer een nieuwe politicus gekozen, zei het de President, of de burgermeerster. Mensen stemmen op iemand omdat die kado’s uitdeelt of beloftes maakt die interessant zijn voor de mensen maar die die later niet waar kan maken. Maar dan is het te laat. En toch herhaalt die cyclus zich elke keer.
Toen de vorige burgermeester op 1 januari zijn ambt overdroeg aan de nieuwe, en de boeken gecontroleerd werden, was er van alles mis. Zo was er minstens 1000 liter benzine weg, klopte de boeken niet. Geen wonder want het burgermeesterschap is geen vet betaalde baan. Toch heeft de vorige burgermeester een dik huis met wel twee verdiepingen (ongekend) gebouwd. Hoe zou hij dat betaald hebben.
Hoe dan ook, bij de volgende verkiezingen gaat men weer vol voor de een of andere kandidaat, overtuigd dat dit keer het beter zal gaan. Uiteraard is het resultaat altijd hetzelfde. Toch beetje dom. Eigenlijk is het in Europa niet anders.
De natuur is dit jaar veels te vroeg. De mango’s staan al lang in bloei, de cashew ook al, heb hier en daar al kleine vruchten gezien. Dat betekend dat de mango’s wellicht al in April rijp zouden zijn, de cashew’s wellicht al iets eerder.
Verder in December begonnen met het graven van het tweede vis bassin, deze veel groter dan de eerste. Dat was meer een probeersel. Heb nu wat meer kennis en ervaring en hoop dan met dat tweede bassin wat duiten binnen te halen. Heb met het eerste redelijk quite gedraaid, begin december alle grote vissies verkocht. Het kleine bassin zit nu weer vol met zo’n 600 meervallen, eigenlijk te veel maar deel kan straks over naar het grote bassin.
Het blijft verder goed gaan met de bananen. Elke maandag ochtend, als we snijden, is het oorlog. Er komen teveel vrouwen kopen dus moet er altijd wat teleurstellen. Dat geeft ergernis. Heb de prijs iets opgetrokken in de hoop dat de vraag wat afneemt, zo niet gaat hij verder omhoog. Had vorige week 10 frank per kilo opgehoogd (1.5 cent per kilo), nou nou, het ach en wee kon men in Bamako horen. Helaas zal men er aan moeten wennen.
Goed, veel meer heb ik niet te melden, dus tot volgende maand. Ennuuuh, uiteraard een heel gezond, gelukkig, voorspoedig en rijk 2017 van mij
(8)Dislikes
(0)