Juni en Juli 2016 (NL)

De 65 vrouwen van Tintela en vechten tegen de bierkaai.

Ik vat de maanden Juni en Juli tezamen dus dit kan een lang epsitel gaan worden.
Begin Juni was het einde van Ramamdan, Goddank. Mensen leefde weer op, winkels waren weer open, er was zowaar wat verse groente op de markt. Maar alles was duur. Rond deze belangrijke feestdag proberen een hoop winkeliers genoeg te verdienen voor een paar maanden. Kan het ze aan een kant niet kwalijk nemen, maar het is zuur voor de arme mensen. Het suikerfeest is een van de weinige gelegenheden waar men zich nieuwe kleding veroorloofd, naar de kapper gaat en de vrouwen wat bijouterie aanschaffen. En er uiteraard luxe en uitgebreid gegeten wordt. En daar moet men dan dik voor betalen, het spaargeld van maanden gaat eraan. Als er al spaargeld is. Ik werd op diverse adressen uitgenodigd om te komen schransen maar had er dit jaar niet zo’n zin in. Net voor het feest had ik n.l. de eerste bananen dieven. Maar daarover zo meer.

Het regen seizoen is goed begonnen. Er valt elke week wel regen, de aarde blijft vochtig. Prima omstandigheden voor bananen en andere gewassen, helaas ook prima voor onkruid en gras, als je dat wied staat het er de volgende dag gewoon alsof je er niet gewerkt hebt.

Eind Juli was het zelfs een hele week bewolkt, ongehoord. De mensen klaagde dat het koud was (het was 24 graden overdag) en vochtig. Dat laatste was wel waar want met een week lang een vochtigheidsgraad van rond de 80% is hier uitzonderlijk. Zelfs bij mij in huis is alles vochtig, de lakens, de kleding, het begint muf te ruiken.

Nu het plant seizoen is begonnen worden ook alle beesten vastgezet, dus ik hoopte eindelijk van die koeien verlost te zijn die het motto van Buurmans gras is altijd groener veel te letterlijk nemen. Maar ik bevind me in Afrika en als het ene probleem opgelost of verdwenen is, duikt er een ander op. Begin Juni ontdekte ik dat er in de nacht dieven al mijn bijna rijpe bananen hadden afgesneden. Gadverdamme, nu dat weer. En dat terwijl mijn bananen plantage steeds beter begint te lopen. Dat zien andere natuurlijk ook en denken, ach, die blanke is toch rijk dus die kan wel wat lijden. Een hele week gespendeerd om de omheining te voorzien van prikkel bosjes zodat het moeilijk is om binnen te komen. Ook begonnen met alle bananen te markeren met rode verf zodat ik ze op de markt zou kunnen herkennen. En zo bleef het wat dat betreft een aantal weken rustig en dacht ik het opgelost te hebben. Helaas was het begin juli weer raak. Nu had men gemarkeerde bananen afgesneden. Ik moest iets anders verzinnen want zo zouden al mijn opbrengsten verloren gaan. Dus verzocht ik twee van mijn medewerkers om ’s nachts tussen de bananen te gaan slapen. Ik had er net een grote hut gebouwd. Zette er twee bedden neer en gaf ze de hond mee. Tot nu toe werkt dat goed, maar ideaal is het niet.

Mali is het land van grote namen en grote beloften. Helaas is het alleen maar dat. De Malinezen houden van zichzelf te organiseren, cooperaties op te zetten, bedrijfjes te beginnen. Deze krijgen dan een hele lange dure naam, waarvan je denkt, nou, dat is wel wat. De regering kondigt allerlei grote projecten aan, lange toespraken met heel veel blabla.
Maar 99% van al deze initiatieven zijn gebakken lucht. Het is net alsof men denkt dat als men het maar benoemt, het al voltooid is. Zo heet de overheids instelling die het beheer heeft over het irrigatie project vlakbij ‘Agence de developement de le region de Baffing’. Als je dat hoort denk je er heel wat van. Ik ben op diverse meetings daar geweest in de afgelopen jaren. Dure tafels, dikke stoelen. Alles wat gezegd wordt wordt genotuleerd. Dikke beloftes en plannen. We moeten met z’n alle gaan verbouwen, dan kunnen we ontwikkelen en geld verdienen. Deze agence zou er voor zorgen dat er voldoende kunstmest is, dat er watervoorziening is en genoeg terrein voor iedereen die het wilt. De minister komt kijken, lange lange toespraken vol met bla bla. Iedereen vind zichzelf belangrijk. De burgermeester er bij, de sous-prefect, de pers met een video camera, dikke vette fatsige bonzen uit Bamako, alle chefs-de-village van de omliggende dorpen. Je denkt….nou, dat gaat goed.
Helaas zijn het allemaal loze woorden. Er gebeurd geen drol. De kunstmest, hard nodig om de gewassen te laten groeien komt niet (al twee maanden verzekert de directeur me dat het morgen komt), de beschikbare terreinen zijn niet afgesloten zodat alles wat je verbouwd gejat wordt of opgegeten wordt door koeien of nijlpaarden. De terreinen zijn slecht geconstrueerd en liggen bijna allemaal op een helling waardoor het irrigatie water naar een kant loopt, enfijn, zo kan ik nog wel een boek dik schrijven.
Maar, alles is genotuleerd en opgeschreven, wordt in de computer gezet en dat is toch het belangrijkste nietwaar.

Neem de winkels in Mali. Allemaal hebben ze grote borden op hun pui met wat ze dan wel niet verkopen. Dus heb je wat nodig, kan je het makkelijk vinden. Duhhh. Quincileria, (soort hardware store) wij verkopen kruiwagens, cement, gereedschap. Ga je de winkel binnen, staan er drie flesjes pesticides, en meer is het niet. Of ze verkopen ondertussen telefoons, maar hebben vergeten het bord te veranderen. Of de hele winkel is leeg en moeke kookt er een potje met rijst. En als je dan eindelijk een winkel vind die verkoopt wat je hebben wilt, is de verkoper zo’n onwetende lul, dat je hard weer naar buiten loopt.

Sorry , ik loop weer eens een hoop te klagen merk ik. Wellicht is het voor een Afrikaan makkelijker, die is niet anders gewend. Ik ben Nederland gewend, met de Gamma en de Albert Heijn. Waar je ten alle tijden alles kan krijgen en je advies kan vragen als je het niet weet. Hier moet je ten alle tijden het wiel zelf uitvinden en dat maakt het leven hier zwaar. Omdat ik weet dat het anders kan.

Begin Juni ging ook even heen en weer naar Bamako. Ik dacht slim te zijn en het lokale busje heen en weer te nemen ipv mijn eigen auto. Is op zich goedkoper en relaxter, je hoeft alleen maar te zitten. Om de spullen die ik uit Bamako haal te transporteren is er een wekelijkse vrachtwagen, kat in het bakkie dacht ik.
Het begon dat de transporteur weigerde mijn lege kratten bier te transporteren, laat staan volle kratten vanaf Bamako. Het transport bedrijf is van een imam en die houd blijkbaar niet van alcohol, dus mag niemand dat drinken van hem. Irritant maar over heen te komen, er zijn toch weinig toeristen tijdens het regen seizoen.
Ik had afgesproken dat ik als eerste de bus binnen mocht zodat ik een goede plek kon inpikken. Helaas ging dat mis, de bus-regelaar had zijn vriendjes al eerst binnen gelaten en de paar goede plekken waren dus bezet. Ook niet zo heel erg, normalieter, maar na een uur rijden brak de hemel open. Ik zat naast een raam wat niet goed dicht kon. De regen sloeg gewoon naar binnen. Kon nog het vieze groezelige gordijntje er een beetje voor houden maar na 5 minuten was ik aan de rechterkant doorweekt. De bus lekte ook als een vergiet van boven, na een half uurtje was ik helemaal doorweekt. Omdat het raam niet sloot blies er een koude wind langs me heen de rest van de regenachtige heenreis en eenmaal aangekomen in Bamako stond ik te rillen (jaja, het kan echt in Afrika).
Op de terugreis ging er ook van alles fout, problemen met bagage, weer geen goede plaats en ik had last van mijn rug. De chauffeur reed ook nog eens als een schildpad, het duurde en duurde.
Heb het allemaal overleefd maar was een week lang vekouden en grieperig, dat is mooi de laatste keer. In het regen seizoen dan.

Ik hoor je al denken. Is het dan allemaal ellende daar? Neeeee, ech nie. Vooraleerst is Mali weer zo mooi super groen, het doet gewoon pijn aan de ogen. Met de verdwenen hitte is het ook weer aangenaam, sta met plezier op in de ochtend.
Ook zijn er erg veel aardige en dankbare mensen. Dankbaar omdat ik hun waterpomp heb gerepareerd. Ik heb nu alle waterpompen aan deze kant van de rivier gerepareerd en ben na een kleine pauze in juli begonnen met het opnemen van de stand van de waterpompen aan de andere kant van de rivier. Ik had geen idee dat er zoveel dorpen daar waren. Dorpen met leuke namen zoals Keniekenieko of Konkoroma. Elke dorp heeft wel defecte waterpompen, er is heel, wat werk te doen daar. Maar pak het iets anders aan deze keer. Omdat ik er erg veel tijd in steek kom ik tijd tekort voor het schoonhouden van mijn eigen bananen veld. Dus vraag ik aan elk dorp waar ik een pomp repareer of ze een persoon voor een dag of twee of drie ter beschikking willen stellen om mij te helpen met het wieden op mijn bananen veld. Dat kost ze geen geld en mensen genoeg in elk dorp.
En zo gebeurde het dat er op een woensdag in midden juli 65 vrouwen uit het dorp Tintela mij kwamen helpen wieden. Al zingend schoffelde ze in een ochtend vrijwel mijn hele hectare schoon. Leuke ervaring, en erg aardig van dit dorp.

65 vrouwen van Tintela die effe mijn bananen veld schoonmaakte
65 vrouwen van Tintela die effe mijn bananen veld schoonmaakte

Mijn hond begint in de pubertijd te komen, en dus moet ik hem goed onder controle houden anders is mijnheer pleite. Zet hem overdag vast maar de hond is net Houdini. Gewone halsband is geen probleem, daar is ie binnen 3 minuten uit, hoe vast je die ook zet. Dus een tuigje gemaakt voor onder zijn oksels, maar ook daar ontsnapt hij vaak uit, hoe strak je het ook vastzet. Soms denk ik wel eens dat hij niet meer kan ademen, zo strak moet ik het doen.
Heb een poging gedaan hem te castreren. Had in Bamako anesthesie middel gekocht, en hier lokaal hechtdraad en een scalpel. Injectie naalden had ik ook nog. Maar daar een foute berekening gaf ik hem te weinig anesthesie middel. Hij lag heen en weer te kijken, kon zijn ogen niet focussen maar wilde maar niet inslapen. Na een haastig telefoontje naar Cees (dierenarts) heb ik hem nog wat bij gespoten maar blijkbaar was het te laat want de hond wilde onder geen beding onder gaan. Heb het maar gelaten. Dacht, ik probeer het volgende week nog eens maar nu heb ik natuurlijk weer te weinig anesthesie middel. En om dat weer ergens vandaan te toveren….

Het regen seizoen zet goed door. Terwijl ik dit nu typ (zaterdag 30 juli om 09:43) regent het al sinds half 5 vanmorgen. Alles is goed doorweekt, ik hoef voorlopig niet meer te sproeien. Het personeel ligt buiten op de bank te slapen, want als het regent wordt er niet gewerkt. Ben al heel tevreden dat ze op zijn komen dagen vanochtend, want normaal gesproken ligt alles stil als het regent. Tja, een tripje naar de markt zit er niet in vanochtend. Ook de geplande pomp reparatie gaat mooi niet door, het dorp moet een weekje langer wachten.
Eind van de maand kwam ook eindelijk de kunstmest, die ik hard nodig had. Had vorige week al kippenmest gehaald, en compost bij een ander dorp. Maar kunstmest is toch ook erg belangrijk als je mooi grote volle bananen wilt hebben. Overigens mest je een bananen plant tot het moment dat er zich fruit aan vormt, daarna moet de plant het op zichzelf verder doen. Als je ze dan toch bemest groeien de bananen te snel en is de smaak niet goed. Lesje van de bananen boer.
Tja verder niet zo heel veel bijzonders. Werk elke dag op het land of repareer een pomp. Dit seizoen kenmerkt zich door wieden en schoonhouden. En zo slijten de dagen.
Kom 18 oktober naar Nederland voor 3 weken. Mocht iemand nog een mooie kleine goedkope 4 wiel drive camper in de aanbieding hebben (volkswagen transporter 4motion of zo) houd ik me aanbevolen. Daar wil ik dan mee naar Mali rijden zodat ik weer beter mobiel ben.
Tot volgende maand..

Likes(9)Dislikes(0)