September
Het regen seizoen zette goed door. Zeker de eerste helft van september regende het nog elke paar dagen. Niet meer die hoeveelheden van vorige maand maar toch elke keer wel 5 of 10 mm, voldoende voor mais en zo. Ook mijn bananen groeide goed en ik breide het aantal bananen bomen uit naar 1100. Begin september had ik 235 bomen die fruit hadden, in de diverse stadia van ontwikkeling. Begon ook met mondjesmaat bananen te verkopen. Regelmatig komen er vrouwen van de diverse markten in de omgeving kopen. Maar stelselmatig willen deze vrouwen bananen kopen die nog niet klaar zijn om te oogsten. Ze zetten dan deze twee dagen in een afgesloten emmer met karbiet, waardoor ze geforceerd rijp worden. Het nadeel is dan dat deze bananen een laag suiker gehalte hebben. Als je ze echter langer aan de boom laat hangen zodat ze bijna rijp zijn, zijn de bananen veel voller, zwaarder en veel lekkerder. Dus begon ik te weigeren de nog niet rijpe trossen te verkopen, dit tot erg veel onbegrip. Maar ik wil een naam opbouwen zodat als men een banaan eet men zegt : ahh, dat is een banaan van Casper, groot en lekker zoet.
Dat te snel oogsten is een typisch trekje hier. Men ziet fruit in de boom en dus geld. Dus zo snel mogelijk oogsten. Zo kocht ik een tijd geleden wat sinaasappels op de markt. Ze waren nog groen maar die kunnen ook lekker zijn. Na de eerste hap spuugde ik ze weer uit. Bitter en droog, bah, weggegooid geld. Te snel geoogst.
Je kan natuurlijk ook te lang wachten. Dan worden de vruchten door vogels en/of insecten aangevreten, timing is dus erg belangrijk. Een papaya kan van de een op de andere dag rijp zijn, dam moet je er dus snel bij zijn.
Ook erg vervelend zijn de vrouwen die bananen komen kopen op de meest onzinnige tijden. 6 uur in de ochtend, of half 8 in de avond, als het al donker is. Maar het vervelendst zijn die vrouwen met grote ogen en een kleine portemonnee. Ja, snij die maar voor me af, en die, en die ook. Als je dan de prijs gaat tellen blijken ze of geen geld bij zich te hebben, of veel te weinig. Ik kom morgen wel betalen, roept ze dan. Dat is goed, roep ik dan. Mag je ze morgen ook mee nemen. Die vrouwen zie je nooit meer terug.
Kreeg gedurende de maand zowaar wat toeristen. Wat Necerlanders en een Braziliaan op een fiets. Leuk.
Ik was ondertussen door mijn gedistilleerd voor mijn accu’s heen. En dat is niet te krijgen, mensen hier vullen de accu’s met rivier water. Veel beter, claimen ze. Duhhh. Dus zocht een oplossing met mijn pressure coocker en een slang, en heel langzaam kookte ik zo een paar flessen accu water bij elkaar.
Op de 23ste was het Tabaski, het grote schapen feest. Iedereen wacht tot de laatste dag om nieuwe kleren te kopen, naar de kapper te gaan, etc. Alle winkeliers gooien stelselmatig hun prijzen omhoog op die dag, dat zijn dus de enige die feest hebben. Want het laatste beetje geld wat men heeft wordt er door gedraaid, de komende maanden is het weer armoe troef.
Tja, op dat onderwerp aangekomen, Boly kwam met een delegatie van zijn vrienden op smeek bezoek. Hij had echt weer eens al zijn geld er doorheen gedraaid, geen idee waaraan. Er was niks meer om te eten, er was geen uitzicht op werk, of hij aub terug kon komen. Ik had daar helemaal geen zin in, de man werkt slecht, heeft nul verstand en heeft de afgelopen maanden zoveel geld opgemaakt aan niks dat ik het eigenlijk wel gehad had net hem.
Maar gezond verstand en het hart geven soms gemixte signalen en ondanks dat het een sukkel is, had ik met hem te doen.
Ongeletterd, ongeschoold, en zonder drive, heeft die man geen enkele toekomst. Dus bood hem een drie maanden kontrakt aan voor erg weinig geld, met de opmerking dat hij zich dan maar moest bewijzen. Als ik na drie maanden echt ontevreden was, vliegt hij er weer uit.
De winkel, die ik voor hem heb opgestart, heeft hij stelselmatig opgevroten en is nu helemaal niks meer. Ook daar mag mijnheer de blanke weer een oplossing voor zoeken.
Verder niet zoveel bijzonders. Laat het dus bij een kort relaas dit keer.
(6)Dislikes
(0)