Augustus 2015
Het regen seizoen is goed. Om de paar dagen regent het, soms stort het. Heel vaak in de nacht, wat soms wel angstig is omdat het altijd met geweld gepaard gaat. Toen het een keer gedurende de dag regende viel er 60 mm uit de hemel. Mijn terrein met bananen stond in 10cm water. Het seizoen beekje wat langs mijn huis loopt, en ook midden door mijn bananen terrein, kolkte als een Nepalese gletsjer rivier. Deel van mijn omheining werd weg gespoeld, een aantal bananen bomen overleefde het geweld niet. De brug van de weg naar Koundian werd weg gespoeld. De route naar het achterland was een week niet bereikbaar.
Maar het summum was de laatste dag van Augustus. Om 12 uur nacht barste het los, een uur later was er 70 mm water gevallen. In mijn hoofd had ik al een vluchtroute bedacht, mijn paspoort en zo in mijn zak. Gelukkig ging alles goed maar dit is heel veel,water. Als vergelijking valt er in Nederland zo’n 800 per JAAR.
Zoals ik vorige maand al schreef ben ik nu financieel directeur van het dorp Tintela. Om mijn vertrouwen te tonen ging ik met een timmerman naar de school van het dorp en repareerde alle schoolbanken. Ook keerde ik nog wel 3 keer terug om de waterpomp te repareren. Toch elke keer weer 8 km heen en 8 terug, over een sompig zandpad. Maar alles werkt nu en de mensen zijn blij.
Op een van die ritjes naar Tintela op mijn brommer voelde ik wat op mijn arm. Ik dacht een blaadje of zo en besteedde er geen aandacht aan, hield mijn ogen op het slechte pad. Na een tiental seconde was het toch een raar blaadje en toen ik vaart minderde en naar mijn arm keek was daar een dunne maar weliswaar lange slang bezig omhoog te kruipen. Hij had zich om mijn arm gedraaid en was op weg naar mijn oksel. Hij was waarschijnlijk die nacht onder de motor omkapping gekropen en het werd hem er nu te heet. In een schrik reactie schudde ik mijn arm en de slang viel op de grond. Ik vervolgde mijn weg, tja wat moet je anders.
Nu ik het toch over beesten heb maar even het relaas van de grote varaan. Die lopen hier in het wild en ik heb daar normaal geen probleem mee. Ze eten de muizen en ratten en ander ongedierte.Maar deze varaan had het kippenhok ontdekt en at stelselmatig alle kippen eieren op. Had al van alles geprobeerd maar het beest wilde het maar niet laten. Tja, dan moet hij het maar voelen, dus zette een val met een stukje vlees en een flinke vishaak. En ja hoor , na een paar dagen had ik een varaan aan de haak. Het is hier een lekkernij, maar ik besloot dat het beest eerst maar eens een paar dagen aan een touw, boete moest doen. Dus beest bevrijd van de vishaak, touw om zijn middel en in de schilpadden ren gezet, goed vast aan een boom. Dat heeft een dag geduurd, de volgende ochtend lag nog slechts het touw er. Grrr, moet ik hem toch weer gaan vangen.
Dan nog een beesten verhaal en dan laat ik het erbij. Eind augustus motregende het in de avond, om 20:00 loop ik de halve km om mijn poort op slot te doen. Ik neem dan altijd de hond mee, soms loopt hij braaf naast me, soms peert hij hem de bosjes in. Zo nu dus ook, en op de terugweg hoorde ik de hond ergens staan blaffen. Meestal ziet hij dan een slang of een varaan, ach het blijft een beetje jachthond. Toen ik aan kwam lopen stond hij te blaffen en grommen naar iets beneden aan de rivierkant maar ik zag niks. Het is wat dicht begroeid daar en ik wilde wel eens een kijkje gaan nemen. Misschien waren het wel dieven. Ik wilde net het talud naar beneden gaan aflopen toen ik een donderend gekraak hoorde, alsof een bulldozer op me af kwam. Gelukkig hoorde ik daarna een geweldige plons, want het was een nijlpaard die zich blijkbaar te goed stond te doen aan het gras aldaar. Als ie op mij af was gestormd ipv te vluchten weet ik niet of ik dit verhaal nog had kunnen vertellen.
Onder de lokale bevolking heerst een onuitgesproken, maar duidelijke hiërarchie. De jongste moet altijd naar de oudere luisteren. Dat geld zo bij de volwassenen maar ook bij de kinderen. Dat is zo bij het eten( de volwassenen eten eerst, wat er over is, is voor de kids) maar ook in het normale leven. De dorpsoudste is meestal de baas en regeert onder de volwassenen, onder die kinderen geld hetzelfde. De oudere kinderen zijn de baas en het stukje vlees bij het eten, als dat er is, wordt altijd door de oudere gepakt. En omdat iedereen uit dezelfde grote wastijl eet, is dat elke keer weer een stille strijd. En zo leer je snel eten want op is op.
Het gaat ook op voor kleding. De kleintjes krijgen de kapotte kleren van de oudere broers of zussen en lopen daarom altijd in lompen met gaten en scheuren. Met werk moeten de kleintjes vaak het zware of rottige werk doen. Als je twee broers op een fiets ziet, moet de kleinste altijd trappen, grote broer zit prinsheerlijk achterop. Ja het leven in Afrika is geen makkie als je klein bent, dus als je groot geworden bent doe je hetzelfde tegen je kleine broer of zus. Op deze manier leer je wel vechten voor je hachie, maar het creëert ook de ‘ieder voor zichzelf mentaliteit’ die Afrika zoveel kwaad doet. De rest van je leven vecht je alleen voor jezelf. Zolang je je eigen zakken maar kan vullen. En het erge is, het wordt hier geaccepteerd. Want iedereen doet het. Corruptie van president toch laagste ambtenaar.
En zo kom ik op onderwerp paketje. Ik had dringend maaidraad voor mijn bosmaaier nodig. Had stad en land al afgezocht ( letterlijk) zonder resultaat, dus bestelde ik ten einde raad maar wat bij Tuin-Tools in Nederland. Aardige mensen, goede service, en de beste tuintooler stuurde mijn pakketje per DHL express naar een kennis in Bamako. Paketje koste 53 euro. Verzendkosten 137 euro ( tsatjing) Na 5 dagen arriveerde het in Bamako en kreeg ik een telefoontje van DHL dat het bij de douane op Bamako vliegveld lag, en of ik maar even langs kon gaan om een document te tekenen. Eumm, beste madam, ik zit op 350km van Bamako, spijt me, kunnen jullie dat niet zelf doen. Jullie hebben toch een kantoor op het vliegveld? De madam begon over ach en wee, ze wist het niet, ze kon het niet, ze wilde het niet. Ok, zij ik, weet je wat, laat de douane even uitrekenen wat het kost, dan laat ik mijn kennis wel naar het vliegveld rijden, kan hij het document ondertekenen, betalen en gelijk de boel meenemen. Met een diepe zucht, die ik tot hier in Manantali kon horen, ging madammeke accord.
Dus de volgende dag belde madammeke weer op, of ik mijn kennis maar even 250€ mee wilde geven voor invoerrechten. Als je me kent weet je wat voor een reactie ik aan de madam gaf. Moet eerlijk zeggen, ik hield het in eerste instantie netjes, ondanks dat madam super ongeintereseerd was en een houding had van ‘ ik bel je met het bedrag, de rest is jouw probleem, zeur niet en hang op. Drukte madam op de borst dat de douane zich toch echt vergist had en of ze die even wilde vertellen dat ze het op nieuw moesten uitrekenen want ik zou never en te nooit niet zoveel geld betalen. Immers waren de invoerrechten vijf keer de waarde van het pakket. Haar reactie was erg vaag en toen ze weigerde mij het nummer te geven van diegene die dat absurde bedrag had berekend begon er bij mij een lampje te branden. Toen ik nogmaals vroeg of ze me hiermee wilde helpen gooide ze de hoorn op de haak. Lekkere service van DHL.
Het lampje wat ging branden was natuurlijk dat er mensen geld in eigen zak wilde stoppen en ik vermoede dat er een akkoordje was tussen de persoon van DHL en iemand van de douane. Ach, die blanke zit ver weg, is vast rijk, dus laten we die eens een poot uitdraaien.
Omdat niemand bij DHL me wilde helpen ben ik in mijn kennissen kring gaan rondvragen tot ik iemand vond die een familielid bij de douane had. Die vond ik, maar het zou me gaan kosten, dat wist ik zeker. Want hier in Mali, als iemand je helpt, komt er gegarandeerd een wedervraag tot hulp. De betreffende man kreeg na twee dagen voor elkaar dat het pakket bij de douane los kwam voor een prijs van 70 euro. Ook moest hij 30 euro aan smeergeld betalen aan DHL. Al,om dus een erg duur pakket geweest, iets waar ik,wel,twee keer over na zal denken om weer te doen. En uiteraard kwam de vraag om de wederdienst nog geen twee dagen later. Of mijnheer even 750 euro kon lenen voor een maand. Pffff, soms wordt ik zo moe van Mali.
Toen ik een paar dagen later een van mijn betere kennissen het verhaal vertelde en hem mede deelde dat ik het er niet bij zou laten zitten, melde hij vrolijk: man je hebt het pakket toch, laat toch waaien. Dit is Mali, en zo gaat dat nou eenmaal, accepteer dat. Ons land zit vol zakkenvullers en daar doe je niks aan……
In heel Afrika is voetbal populair. Zeker bij de jeugd is Spaans en Engels voetbal het onderwerp van gesprek van de dag. Hele discussies over spelers, teams, goals en wedstrijden. Bijna alle spelers kennen ze van de top teams als Real en Barca, Manchester en zo. Spelers die ze nog nooit gezien hebben, teams die ze nog hebben zien spelen,. Ronaldo of Messi worden besproken alsof het familie is. En veel,jeugd heeft uiteraard het ideaal om ooit een groot voetballer te zijn en veel geld te verdienen. Dat is bij veel westerse jeugd natuurlijk niet anders, maar bij de Afrikaan heeft het soms weg van een obsessie. Ik ken er die aan niets anders denken en voor niks anders leven. Oefenend op een stoffig hard zandveldje, vaak,op de blote kakkies, dromend van het grote werk.
Overigens zijn er ook veel Malinezen die zich maar al te graag via de smokkel routes naar Europa begeven. En nu ik hier zo al een tijdje woon kan ik dat best begrijpen. Hier in Mali,is geen toekomst. Men heeft niks om naar uit te zien. Er is geen werk, er is geen ontwikkeling en als je geen school gedaan hebt ben je gedoemd om in armoede te blijven leven. En als je wel scholing gehad hebt vaak ook. Ken er zat die een Universitaire opleiding gehad hebben ( wat dat dan ook voorstelt hier in Mali) en werk vinden als bewaker, lasser of metselaar. De lokale lasser heeft wel 10 jochies onbetaald aan het werk die graag het vak,willen leren. Kinderen van soms pas 8 of 9 jaar die de hele dag ijzer lopen te buigen of pas gelaste deuren lopen te verven. De lagere school is hier zo slecht dat je er eigenlijk weinig leert en veel ouders sturen hun kinderen dan liever naar een praktijk ‘opleiding’. Of naar de madrassa, de Koran school, waar ze Arabisch leren en geïndoctrineerd worden met allerlei rare ideeën. Maar ja, wat moet je als je arm bent en geen uitzicht op verbetering hebt? Dan ga je toch van alles proberen?
Tja, en verder heb ik ondertussen 1050 bananen bomen, waarvan er momenteel 210 fruit hebben, in de diverse stadia van rijping. Het geeft veel werk maar zal op den duur toch wel wat inkomen gaan genereren, zeker nu ik het langzaam aan het uitbreiden ben naar 1500 bomen. De vissen in mijn vijver groeien ook redelijk, de bijna 100 papaya bomen groeien ook,goed en gaan over een maand of 3 ook goed fruit geven. Al om is boer Casper best tevreden.
(10)Dislikes
(0)