April 2014
In April deed ik mijn visite naar Nederland. Het begint dan normaal gesproken erg warm te worden in Mali, did jaar viel dat nog wel mee. Op 1 april precies reed ik dan ook richting Bamako om op 3 april het vliegtuig naar Amsterdam te pakken.
Ik liet Geert en Ola achter op mijn camping, ze stonden er al een paar weken en hadden besloten nog een dag of tien te blijven. Dat er wat vreemds aan de hand was met ze ontdekte ik pas bij terug komst. Ik sleepte een 10 kilo pakket voor ze mee naar Nederland, dom van me.
De vlucht en visite naar Nederland was weer een feest. Uiteraard altijd leuk vrienden en Familie weer te zien. Mijn vader was zowaar terug in Nederland, het was lang geleden dat ik hem had gezien. Buiten dat was het jaarlijkse gevecht met mijn koffers weer een lastig iets. Wil altijd zoveel mee nemen maar helaas. Dat vind mijnheer luchtvaartmaatschappij natuurlijk wel leuk, want over gewicht kost goud geld. maar ik niet. En met een koffer van 23.5 en een van 22.8 op de terugweg viel ik precies binnen de 23 kilo norm. Even die 10 kilo handbagage niet erbij tellende natuurlijk.
De vlucht terug was vlot en probleemloos, ook de douane in Bamako keek niet naar me om (of misschien liep ik er wel zo snel doorheen dat ze me niet zagen).
Terug in Manantali verwachte me een aantal onaangename verassingen. Geert en Ola waren als dieven in de nacht vertrokken zonder hun rekening te betalen. Drie weken hadden ze van me geprofiteerd, mijn bier gedronken, water uit mijn ijskast, de eieren vanonder mijn kippen vandaan gehaald en mijn halve moestuin leeg gevroten. Had ze geholpen bij ziekte en ze zelfs mijn hutten laten gebruiken om te douchen en toiletteren. En daar krijg je dan dat soort misselijkmakende kinderachtige Hollandse kleinzieligheid voor terug. Fijn Ola en Geert Rijmenam, zogenaamde architecten maar uiteindelijk na wat zoeken gewoon bouw en onderhoud mutsen uit het westen. En het dan ook nog presteren om mijn Ikea zonnelamp mee te jatten die ik ze geleend had. Bah. Ik hoop dat ze onderweg een hoop ellende oplopen en voor diegene die onderweg zijn.. kijk eens uit naar twee grote motoren met Nederlands nummerbord op weg naar Zuid Afrika. En laat dan je stuur per ongeluk eens los. Mocht je ze treffen, pas op het zijn gewoon een stel oplichters.
Tweede verassing was dat de waterleiding maatschappij in al haar Afrikaanse wijsheid had besloten om alle water aansluitingen aan deze kant van de rivier maar af te gaan sluiten. Zonder er bij na te denken, zonder iets te controleren. Het bevel kwam uit Bamako, daar zat blijkbaar weer eens een nieuwe directeur, zucht.
Onmiddellijk maar alle mensen die een aansluiting hebben bij elkaar getrommeld om een aktie plan op te stellen. Die ontwikkelingen vertel ik dus volgende maand.
Derde verassing was dat bijna al mijn papaja bomen dood waren. In de kleine 4 weken dat ik weg was had men duidelijk niet goed voor de spullen gezorgd. Veel bananen bomen verdroogd, een aantal jonge bomen dood. Ernstig, ik was echt niet blij.
Derde verassing was dat de man die mijn stuk land had gekocht (het land waarover ik zo’n probleem had met de burgermeester) geen geld had. Hij had de helft betaald en zou 31 april de rest betalen. Maar lange verhalen, ach en wee, kortom, hij kon nu niet betalen. Maar zou dat in de komende maanden wel doen beloofde hij. Heb daar zo mijn twijfels over maar hij heeft het land netjes bijgehouden en zolang hij niet alles betaald heeft blijft het land van mij. Dus veel risico loop ik nu ook weer niet.
Hield me die laatste dagen van April bezig met het ruimen van de resten van mijn afwezigheid, het aansturen van de waterjongen en het uitpakken van mijn koffers en schoonmaken van huis wat onder een dikke laag stof zat. En toen was April al weer voorbij…
(3)Dislikes
(0)