Hier mijn beslommeringen van de maand oktober 2013.
Oktober was oktober. Duhh, zal je zeggen, ik zal het even uitleggen. Oktober is zo’n midden maand, zoals je in Nederland ook hebt. Geen vlees, geen vis. Geen regenseizoen, ook niet het hete of koude seizoen. Een beetje mengelmoesje. Geen onprettige maand hoor, alhoewel het van mij wel snel november mag worden. De muggen zijn er nog steeds, heel af en toe regende het nog in de eerste helft van oktober, maar vaker dreigde het met zwarte luchten en knappe onweersknallen, om dan toch over te waaien. De wind waar dat mee gepaard gaat jaagt wel lekker de warmte weg, maar blaast ook de jonge papaya’s van de boom.
Rondom mij heen begon men langzaam met het oogsten van het maïs. De millet duurt nog een paar weken langer. De pinda’s hebben het iets te droog, die hopen nog op een late bui. Maar ik ben er bang voor. Het gras begint langzaam geel te worden en we maken ons op voor het prettigste seizoen in Mali, de winter. Het koude seizoen noemen ze dat hier. Dan komt het overdag niet hoger dan een graad of 30 en voor ‘ s nachts moet ik echt een dekbedje uit het plastic gaan halen. Vorig jaar heb ik regelmatig 14 graden in de nacht gemeten. De lokalen spreken dan over nachtvorst haha. Nou spreken die lokalen wel vaker over rare zaken hoor.
Neem het eten van Bananen. Erg gezond, volgens de lokalen, want het verwijdert het zand uit je lichaam. Welk zand, vroeg ik nog. Maar ik wist eigenlijk het antwoord al. Als je bij een Malinees eet, zit er altijd wel zand in de rijst. Of in de saus, of beide. Dat krijg je natuurlijk als je in een zandbak woont en buiten kookt. Dan komt er zand in je eten. En met bananen reinigt men dit dus uit hun gestel. Denk dat de wetenschappelijke onderbouwing van deze bewering ver te zoeken is, maar dat maakt niet uit. Als je het maar gelooft, dan is het ook zo. Ja toch? Afrikaanse bananen placebo.
Begin oktober kreeg ik nog wat gulle giften binnen voor mijn tuin project, waaronder een erg gulle van mijn eigese vader. Dat maakte de pot vol en ik heb nu genoeg financiën om het geheel netjes en goed te gaan realiseren. De eerste problemen diende al op, want de waterleiding maatschappij begon te steigeren omdat het punt, waar we water af willen tappen officieel een ontluchting ventiel is. Maar ik denk dat ik dat probleem wel op kan lossen. Eind oktober ga ik richting Bamako voor de inkoop van waterpijp, hekwerk, palen etc, dan kan ik serieus met werk beginnen.
Er bood zich nog een ander werk aan. Een vrijwillgers organisatie uit Nederland die al veel in Mali heeft gedaan (www.maliproject.nl) had wat moeite om twee schoolgebouwen afgebouwd te krijgen. Er waren wat problemen ontstaan waardoor de bouw al geruime tijd stil lag en ze vroegen of ik hun kon helpen om de boel weer op de rit te krijgen. Geen probleem natuurlijk, de twee casco gebouwtjes staan zo’n 5 km van me vandaan en ik heb ondertussen redelijke contacten met bouwers en leveranciers en zo. Dus de boel in gang gezet, de juiste mensen de juiste kanten op gestuurd en dat moet ook allemaal wel goed komen.
Half oktober werd ik flink ziek. Wist eigenlijk gelijk al dat het malaria was. In de ochtend grieperig en 37.8 koorts, in de middag flink beroerd en 39.5 koorts. Pakte met mijn zieke hoofd een doos Quartem, anti malaria middel, en begon met slikken. De volgende dag lag ik de hele dag rillend in bed, de koorts steeg naar 39,8 graden. Iets klopte er niet en toen ik op mijn doosje quartem ging kijken bleek de datum al 6 maanden verlopen. Tja, dat werkt natuurlijk niet. Na een overdosis paracetemol, om de koorts te onderdrukken me naar het lokale ziekenhuisje bewogen. Gelukkig was de doctor die ik ken er en die constateerde na een test idd malaria. Met een flinke injectie en verse medicijnen weer naar huis waar ik de volgende dag al weer wat beter was. maar het duurde nog zeker twee weken voor ik mijn energie weer terug had.
De vijf jonge katjes groeide goed en begonnen te ravotten rond het huis. Moeder werd echter steeds vervelender. De hele dag zeuren om eten, ook net nadat ze een flink portie of een dikke muis naar binnen had gewerkt. In de nacht begon ze voor mijn raam te miauwen en besloot, als de jonkies groot waren, moeke weg te geven en twee kleine katertjes te houden. Elke 6 maanden een nest met kleintjes vind ik toch wat te veel van het goede.
Mijn groente tuin staat wat leeg. Had gepland om een paar akkers aardappelen te gaan planten. Mijn buurman was dat ook van plan dus we hadden been dat we samen poot aardappelen zouden kopen. Over twee weken heb ik ze, claimde hij. Na 4 weken waren er nog geen aardappelen te bekennen en buurman was op zakenreis naar Mauritanië en Senegal. Dat betekend ook minder opbrengsten, dus minder geld voor mij en erger, voor Boly. Ondertussen gingen wel de papaja’s erg goed. ook de zogenaamde soencoens, vijgen en bananen leverde wel wat geld op. dus helemaal arm werd Boly niet.
Eind oktober kon ik nog een stuk land erbij kopen. de broer van Boly heeft een vrouw die als maar niet wil bevallen, Mijnheer had geld nodig om haar te laten onderzoeken en hij bood me een stuk land van bijna een hectare aan. Het grenst niet aan mijn land maar kon het wellicht als ruilobject gebruiken om het land van de buurman te bemachtigen. dat staa al een tijdje op mijn verlanglijstje. een ander stuk land wat ik op het oog had ging alsmaar niet door. de eigenaar was vaag en vroeg te veel geld. dan wilde hij weer wel, dan weer niet, laat hem maar even in zijn sop garen. ik il graag het land rondom mijn terrein kopen als een soort buffer, zodat een halve zool er niet ineens koeien of ezels op zet, of erger nog, een huis. dat zou een hoop lawaai en ergernis brengen. ik kan dan mooi rondom me heen een soort jungle laten groeien maar ook papaya en andere bomen planten. De lokalen hakken alle bomen die geen vruchten geven om, die zijn toch niet nuttig. Ik laat ze liever groeien.
Het land voor de toekomstige tuin voor de vrouwen was bijna schoon gemaakt. het wachten is op de pinda’s die op een deel geplant zijn. Ondertussen gingen er verhalen rond dat de mijnheer van de waterleiding maatschappij roet in het eten zou gaan gooien door een water aansluiting te gaan weigeren. Ik weet precies waar dat om gaat. Om geld. De man gaat over een paar maanden met pensioen en probeert nog snel wat centjes voor zijn oude dag bij elkaar te sprokkelen. Is hij bij mij toch op het verkeerde adres, maar daar komt hij wel achter. Het hard bij elkaar gesprokkelde geld uit Nederland is voor de tuinen, niet voor een corrupte ambtenaar.
Als je hier dood gaat, dan wordt je begraven. lijkt me logisch. Van crematie is geen sprake. Nu is er genoeg ruimte in Mali, dus dat is geen probleem. Wel vaag is het geloof dat als je een goed mens geweest bent, je onder de grond niet vergaat. Men kan je na 100 jaar opgraven, dan ben je nog helemaal intact. Als je slecht geweest bent, wordt je door de insecten opgegeten. Dat je het maar even weet.
Boly is ook overtuigd van het laatste oordeel. Als je dood gaat komen er twee engelen op je schouders zitten, een aan elke kant. De een heeft een schrift met alle slechte dingen die je gedaan het, de andere een schrift met alle goede dingen. En dan wordt er oordeel geveld over je door alle wezens die om je heen hebben geleefd. Mensen, dieren, planten. Als het oordeel negatief is, ga je branden voor een hele lange tijd, maar als je goed bent geweest ga je naar het paradijs. Dat is ook de reden dat zoveel mensen hier pas gaan bidden op latere leeftijd, als de dag des oordeel dichterbij komt.
Eind oktober moest ik toch echt naar Bamako. Probeer het altijd zolang mogelijk uit te stellen. Ik houd niet van grote steden en Bamako is geen uitzondering. Het is druk, vies, warm. Zit tjokvol met muggen, luchtverontreiniging en lastige politie agenten. Maar ik moest hekwerk voor de tuin kopen, kranen, rollen waterslang etc. En dat is in Bamako veel goedkoper dan hier. Mijn koffie was bijna op, dat was veel erger, en ik wilde nog eens langs het ziekenhuis voor een ct scan.Ook was de apk keuring van mijn auto verlopen, en dat zou onderweg nog wel eens voor propblemen kunnen zorgen.
27 oktober reed ik naar Bamako. Bij een controle zou ik zeker ellende krijgen vanwege de apk datum.
de weg is lang. Ik had Boly weer meegenomen. Alles ging goed tot ik Bamako in reed. Twee agenten langs de kant van de weg bliezen woest op hun fluitjes, of ik maar even aan de kant wilde komen. Niet dus. Deed of ik ze niet gezien had en reed door. Maar ze hadden blijkbaar naar hun collega’s gebeld die 2 km verderop stonden. Die stonden op een brede straat en sprongen op de weg. Omdat ik helemaal links reed deed ik weer of ik ze niet zag, maar het werd wel lastiger. Snel reed ik zonder verdere problemen door naar mijn Hotel, de Sleepy Camel en parkeerde op de binnenplaats.
De volgende drie dagen waren druk en warm, Het is niet altijd makkelijk de juiste spullen te vinden, en dan ook nog tegen de juiste prijs. Ook het vernieuwen van de APK koste veel tijd omdat er bij het enige keuring station voor heel Bamako een computer storing was. Ik had weinig enegerie na mijn Malaria maar moest door. Kreeg het meeste voor elkaar en vertrok de 31ste weer terug naar Manantali met een ‘ clean bill of health’ verse APK en een auto vol spullen. Hoorde ook nog dat het flink geregend had in Manantali, de gewassen zijn weer gered.
Besloot een andere route terug te nemen voor het geval de agenten van een paar dagen geleden nog op hetzelfde punt stonden. Dat ging goed, tot ik in Kati kwam. Twee agenten sommeerde me te stoppen. Alle papieren waren in orde dus ik stopte netjes. De agent kwam al gelijk met een lul verhaal, dus ik wist meteen hoe het zat. Ik had geen transport verzekering, dus ik moest betalen, 8000 CFA. Ik deed of ik geen Frans sprak en liet Boly het woord voeren, maar die is tegenover de agenten zo timide als een hond die elke dag slaag krijgt. Na vijf minuten had ik er genoeg van en ging demonstratief staan te bellen (nep bellen dan he), luid sprekend en woorden zoals politie chef, en twee agenten, en ambassade laten vallen. Daarna pakte ik een pen en papier en liep resoluut naar de twee eikels af, die al weer onder de boom stonden, mijn papieren in hun hand. Ik wil je naam, bitste ik naar oom agent. Waarom, vraagt ie, hij werd gelijk zenuwachtig. Omdat ik je naam wilt, zei ik, jij hebt mijn naam, ik wil de jouwe, en je identiteit kaart. Hij werd nog zenuwachtiger en gaf onmiddelijk de papieren terug aan Boly, met de vermelding dat 1000 cfa ook goed was. Domme Boly gaf hem de 1000 en we konden weer verder. Volgende keer haal ik die gast door de mangel heen.
De rest van de reis verliep vlotjes. Maar ik vind het altijd net iets te lang. Terug in Manantali moest echt een paar dagen bijkomen, daarna ging alles weer goed.
De maand was al weer over, jongens wat gaat de tijd hier snel.
Had ik je het verhaal al verteld van die slimme mensen hier.? Nee he. Kijk, er was een dorpje een paar kilometer verder op die elke dag heen en weer moesten lopen naar Manantali om brood te kopen. Dus besloten ze dat op te lossen. Men kocht 10 stokbroden en plante die in de aarde. Als de stokbrood boom eenmaal vruchten zou geven, zouden ze niet elke dag heen en weer moeten . Maar om de een of andere reden is het nooit gelukt.
Met deze echt gebeurde gebeurtenis sluit ik af, tot volgende maand.
(0)Dislikes
(0)